Jak dziwne jest „Nasze magiczne Encanto”?

Disney. Gwarant jakości

Powtórzę to kolejny raz, animacje Disney’a same w sobie są gwarantem jakości i dobrze spędzonego czasu. Nasze magiczne Encanto absolutnie nie wyrywa Disney’a z dobrej passy. W tym filmie dostajemy ogrom wzruszeń, kawał historii opowiedzianej oczami sympatycznej bohaterki oraz niebanalny morał, choć może trochę mało satysfakcjonujący.

Protagonistka na miarę nowych czasów

Protagonista każdej opowieści powinien lub dobrze byłoby, jakby się czymś wyróżniał z tłumu. Dumbo był charakterystyczny, bo miał duże uszy. A Calineczka zwracała na siebie uwagę, iż była naprawdę mała. Natomiast, Mirabel z Naszego magicznego Encanta wśród samych magicznych zdolniachów nie posiadała ani krzty magii. Scenarzyści zdecydowali się na wyróżnienie negatywne, co jest zabiegiem raczej rzadko spotykanym i może dlatego w tej opowieści tak świetnie to zagrało, bo się jeszcze nie zgrało. Mirabel dała się polubić, niemal od początku filmu. Była biedna, odrzucona… doskonale wykorzystany motyw Kopciuszka i Brzydkiego kaczątka.

„Nasze magiczne Encanto” ukazuje relacje rodzinne

Fabuła „Naszego magicznego Encanta” osnuta jest wokół domu i w dużej mierze na konflikcie pokoleń. Miedzy babcią Almą a jej wnuczką Mirabel wisi siekiera i tylko patrzeć aż pójdzie w ruch. Seniorka rodu jest wyraźnie rozczarowana dziewczyną, która nie otrzymała żadnego daru od tajemniczej siły, która takową mocą obdarowała dotychczas każdego z Madrigalów. I choć Mirabel robi wszystko, aby babcia ją doceniła, jej działania odnoszą skutek wprost przeciwny. Disney wprost opowiada o wykluczeniu w rodzinie, pewnego rodzaju przemocy słownej i niewerbalnej. Podnosi temat i robi to z dużym wyczuciem, jednocześnie bezlitośnie demaskując mechanizmy, pokazując jak dramatyczne dla młodego człowieka mogą przybierać skutki.

Dobrze zbudowany drugi plan

Postacie na drugim planie dostarczały dużo humoru, inne zaś działały na nerwy. Przechodziły swoje mniejsze/większe przemiany. Na pewno nie były z plastiku. Świetnie korelowały z głównym wątkiem, tworzyły niepowtarzalny klimat Encanta. Jednak można byłoby doczepić się do pewnych niedociągnięć fabularnych. Ciotka Pepa, która otrzymała dar kontrolowania pogody, nagle narzekała, że w dniu jej ślubu padał deszcz, rzekomo przewidziany przez Bruna (jej brata ze zdolnością spoglądania w przyszłość). W toku całego filmu na pstryk przywoływała wichury, słońce, mgłę… ale w dniu jej wesela – bo tak pasowało do zbudowania fabuły – jej moce nie działały. Dziwię się, że scenarzyści przepuścili tak rażącą nielogiczność.    

„Nasze magiczne Encanto” stoi piosenkami

W animacji twórcy poprzemycali kilka świetnych piosenek, które nie tylko stanowią tło dla opowieści, a wprost ją opowiadają. Bardzo polubiłem utwór „Nie mówimy o Brunie”, „Pancerz” śpiewany przez siłaczkę Luisę (starszą siostrę Mirabel) oraz „Licząc na cud” – utwór głównej bohaterki skierowany do babci. W polskiej wersji językowej jedna piosenka została w oryginale tj. „Dos Oruguitas” w wykonaniu piosenkarza z Kolumbii – Sebastiana Yatry. Była to rewelacyjna decyzja, zresztą Sebastian Yatra za ten utwór dostał Oscara.