Każdy „Czasami kłamie” ale… nie narrator

Amber Reynolds, po wypadku samochodowym, zapada w śpiączkę. I choć nie może poruszyć się ani cokolwiek powiedzieć, jest świadoma tego, co dzieje się naokoło niej. 

Plany fabularne powieści. 

Narrator kłamca!

Powiedzieć, że główna bohaterka „Czasami kłamię” – Amber, nomen omen, czasami kłamie, to tak jakby nic nie powiedzieć. Tytuł należy traktować z dużym przymrużeniem oka, jeśli planuje się dociec prawdy i rozwikłać kluczową intrygę. A czy jest to łatwe? Czy w ogóle można tego dokonać?   
Myślę, że nie jest sztuką skonstruować zagadkę z zaskakującym rozwiązaniem, gdy autor w ogóle nie daje na kartach swojej historii żadnych podpowiedzi. Alice Feeney doskonale bawi się z czytelnikiem, co rusz wprowadzając go na nowe tropy, dość często wyprowadzając go w pole, bo jak dowiadujemy się z samego tytułu, Amber czasami kłamie.
I sęk w tym, że Amber jest jedynym narratorem. Ta książka bardzo mocno wyróżnia się na tle jakichkolwiek innych, ponieważ narracja wprowadza w błąd. I trzeba samemu oceniać, gdzie tak właściwie nasz narrator skłamał. I w tym przypadku nie tak głupio brzmi przejęzyczenie jednego z polityków – „nikt nam nie wmówi, że białe jest białe, a czarne jest czarne”, bo w historii Alice Feeney nawet białe nie jest białym. Moim zdaniem, taki „narrator kłamca” to strzał w dziesiątkę. No bo przecież, kto nie wierzyłby opowiadającemu?!

Historia bez oklepanych schematów. 

Podsumowując, debiut Alice Feeney zaskakuje. I to zaskakuje bardzo pozytywnie. Autorka nie bała się iść swoją własną drogą. Stworzyła oryginalną i pozbawioną oklepanych schematów historię, która na ogół trzyma w napięciu. Historia czasami potrafi znużyć czytelnika, co prawda. Jednak warto przebrnąć przez te momenty, aby dobrnąć do całkiem dobrego finału.