Hercules Poirot na tropie seryjnego mordercy „A.B.C.”

Słynny detektyw na tropie seryjnego mordercy „A.B.C.”! Kolejne morderstwa, którym nie można zapobiec. Zbrodnie, które wstrząsają Wielką Brytanią. Strach i wątpliwości, które paraliżują. Pytania bez odpowiedzi, gra na śmierć i życie!    

Agatha Christie. Urodziła się 15 września 1890 r. w Anglii. W wieku 11 lat, po śmierci ojca, zaczęła jeździć z matką po świecie. Był to początek jej życiowej pasji – podróżowania. W czasie pierwszej wojny światowej pracowała w aptece – stąd jej znakomita znajomość trucizn. Pierwszą powieścią z postacią słynnego detektywa Herkulesa Poirota była Tajemnicza historia w Styles, wydana w 1920 r. Z biegiem czasu sympatia autorki do detektywa malała, kochali go jednak czytelnicy. Był tak popularny, że w 1975 r. po ukazaniu się książki Kurtyna, w której Poirot ginie, „New York Times” opublikował klepsydrę. Agatha Christie napisała 80 kryminałów, a także kilka powieści obyczajowych pod pseudonimem Mary Westmacott. Jej książki, przetłumaczone na około 100 języków, zostały wydane na świecie w liczbie ponad 2 mld egzemplarzy. W księdze Guinnessa figuruje jako najlepiej sprzedająca się autorka wszech czasów. Większość twórczości Christie została sfilmowana. Na podstawie jej utworów powstawały też sztuki teatralne, komiksy, a nawet gry komputerowe. Pisarka zmarła 12 stycznia 1976 r.  *

Obietnica dobrego kryminału!

Agatha Christie jest obietnicą dobrego kryminału. I w przypadku „A.B.C.” nie jest inaczej. A skoro Agatha Christie to albo Panna Marphle albo Herkules Poirot, w tym przypadku Herkules Poirot. Zatem wyruszamy w kolejną przygodę ze słynnym Belgiem, tym razem jego towarzyszem będzie sceptyczny kapitan Hastings.

Niebezpieczna gra właśnie się zaczyna!

Hercules Poirot otrzymuje anonimowy list, w którym jego nadawca zapowiada zbrodnię w mieście Andover (Wielka Brytania). Policja swym zwyczajem bagatelizuje sprawę, co bardzo niepokoi doświadczonego detektywa. A gra na śmierć i życie właśnie się zaczyna…

Gdy dochodzi do pierwszej zbrodni na kobiecie o nazwisku na „A” i w mieście o nazwie na  „A” sprawa nabiera szalenie realistycznego wydźwięku, inaczej niż wcześniej myślano. Znów intuicja Poirota nie zawiodła, ale to dopiero początek zawiłej intrygi autora anonimów, który podpisuje się jako „A.B.C.”. 

Kolejny list szaleńca zapowiada następną zbrodnię, tym razem w mieście położonym nad kanałem La Manche – Bexhill i na osobie o nazwisku na „B”. Wyścig z czasem się zaczyna. Seryjny morderca, popełniający zbrodnie w porządku alfabetycznym, nie zamierza skończyć chorej gry, zanim nie dojdzie do  „Z”.      

Czy Hercules Poirot pokrzyżuje szyki „A.B.C.”? Ile osób zginie, nim morderca zostanie schwytany? Czy szaleniec dojdzie do końca alfabetu? Wreszcie, czy poznamy tożsamość „A.B.C.”? 

Całkiem inny kryminał!

Mówi się, że czytając dużo Christie można przewidzieć zakończenia jej kryminałów. W przypadku „A.B.C.” ta sztuka mi się nie udała. Jest to całkiem inna książka od chociażby „Morderstwa w Orient Expressie” czy „Morderstwa na polu golfowym”, a przez to całkiem wyjątkowa jak „Noc i ciemność” czy „I nie zostało już nikogo”.

Mówi się również, że książki Christie to 100% kryminału w kryminale. I jakby nic więcej. Sami oceńcie, czy to pochwała czy krytyka. Jej książki objętościowo nie są tomiszczami, a mimo to nie zgodzę się, że Christie interesowała się wyłącznie intrygą kryminalną na kartach swych powieści. 

Nie tylko o tym, kto zabił!

Właśnie m.in. w książce „A.B.C.” niekwestionowana „Królowa Kryminałów” skupia się na temacie starości, samotności, przemijania. Nie ukrywajmy, bardzo trudnych motywach. Obrazuje je rewelacyjnie w scenach, w których Hercules Poirot zabarwia swoje wąsy na czarno, aby ukryć siwiznę. A przede wszystkim, aby ukryć przed sobą i całym światem nieuchronny znak czasu. W scenach, w których policja lekceważy słynnego detektywa z racji na jego starczy wiek i jego – jak mówią – przestarzałe metody śledcze. Przez co, Hercules Poirot zdobywa jeszcze większą sympatię czytelników, o ile to możliwe?  

Bohaterowie budowani na zasadzie kontrastu.

Podobało mi się również, jak Agatha Christie zbudowała postać kapitana Hastingsa, przyjaciela Poirota. A zbudowała ją w kontraście do Belga. Hastings jest dziennikarzem, żądnym sensacji. Często porywczym i gwałtownym w swych działaniach. Agatha Christie nie opisuje, że dana postać jest np.  impulsywna. Agatha Christie to po prostu pokazuje, pozwalając wykazać się swoim bohaterom w ramach ich osobowości. Gdy detektyw otrzymuje wiadomość, że następna zbrodnia wydarzy się w mieście Churston za niespełna kilka godzin, Hastings w pośpiechu pakuje swoje i Poirota rzeczy. Wtedy Belg zwraca mu uwagę, że pociągu jego pośpiech nie przyśpieszy, a tylko będą mieli niepotrzebnie zmięte ubrania. 

„Królowa Kryminałów” jest jedna!

Powieść „A.B.C.” przeczytałem w ciągu trzech godzin i bawiłem się przednio. Była tak dobra, tak dobrze napisana, tak dobrze skonstruowana, że tęsknię za tą historią i mam ochotę sięgać po kolejne książki Agathy Christie. Co tu dużo mówić, chciałbym zapoznać się z całą twórczością „Królowej Kryminałów”.